Στο ατελιέ του - στην αυλή πίσω από το Αττικόν, επί της Χρήστου Λαδά - «σύχναζαν» από τη Μέριλιν Μονρόε έως την Αλίκη Βουγιουκλάκη και από τον Γκάρι Κούπερ έως τον Βασίλη Αυλωνίτη και τον Μίμη Φωτόπουλο. Ούτε ένας αστέρας δεν έβγαινε στις μαρκίζες των κινηματογράφων αν δεν τον είχε περιποιηθεί ο καλλιτέχνης που αφιέρωσε 25 χρόνια της διαδρομής του στην τέχνη των επτά ημερών: σε εκείνη της γιγαντοαφίσας, που διαφήμιζε τις κινηματογραφικές ταινίες για μία εβδομάδα.
Και τώρα, περί τις 200 μακέτες εκείνων των εντυπωσιακών αφισών που φιλοτέχνησε ο Γιώργος Βακιρτζής - υλικό που συγκεντρωνόταν επί τρεις δεκαετίες στην ιδιωτική συλλογή Starlets - μαζί με φωτογραφίες των αφισών έξω από τους κινηματογράφους, μυστικά από την «κουζίνα» του δημιουργού, τις υπογραφές του και τις φωτεινές επιγραφές που είχε σχεδιάσει παρουσιάζονται συγκεντρωμένα για πρώτη φορά σε έναν τόμο που υπογράφουν οι Νίκος Κούνδουρος, Ειρήνη Οράτη, Δημήτρης Αρβανίτης και Χρήστος Μαργαρίτης υπό τον τίτλο «Προσεχώς, Με τις αφίσες και τα σχέδια για τον κινηματογράφο του Γιώργου Βακιρτζή».
Μια μικρή ασπρόμαυρη φωτογραφία ήταν αρκετή για τον μυτιληνιό καλλιτέχνη για να δημιουργήσει τον δικό του κόσμο, τόσο ελκυστικό ώστε με ένα πέρασμα να αδράξει το βλέμμα του θεατή και να τον πείσει να κόψει εισιτήριο. Η εμπειρία του άλλωστε δίπλα στον Τούρκο Κιαμίλ Νουρ στην Κοκκινιά, όπου έφτιαχνε επιγραφές για μαγαζιά, σκηνικά για πλανόδιους θιάσους και διαφημίσεις με ασβέστη σε μαντρότοιχους, αποδείχτηκε πολύτιμη.
Ομως ο Γιώργος Βακιρτζής - ο οποίος φοίτησε αργότερα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών - δεν συνέχισε να ζωγραφίζει τις αφίσες του πάνω σε χαρτί του μέτρου με χρώματα που ανακάτευε με ψαρόκολλα όπως έκανε για τους κινηματογράφους της Κοκκινιάς. Από το 1946 έως το 1968 επιστράτευε μολύβια και πενάκια, χαρτιά ιχνογραφίας και ρυζόχαρτα για να «ζωντανέψει» ήρωες ή ακόμη και ολόκληρες σκηνές από ταινίες με ποπ διάθεση. Τόλμησε να ζωγραφίσει τα πρόσωπα με χρώματα αντισυμβατικά, όπως το μπλε, το πράσινο, το κατάλευκο, το καφέ. Με όπλο του την εμπειρία έπαιζε με τους χρωματικούς τόνους, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μην αλλοιώνεται από τους λαμπτήρες φθορισμού στις εισόδους των αιθουσών.
Από την Παρασκευή που παραλάμβανε τις παραγγελίες του έως την Κυριακή το απόγευμα δούλευε ασταμάτητα. Δεν έπρεπε μόνο να δημιουργήσει ελκυστικές εικόνες για το κοινό αλλά και να χωρέσει πάνω στο έργο του τις ενδείξεις της λογοκρισίας - όπως «η είσοδος επιτρέπεται μόνον εις το α Περισσότερα
Πηγή: http://www.tanea.gr/
Δημοσίευση σχολίου